Leren over angst en moed van tandartsbezoek

Vandaag was ik bij de tandarts. Ik heb er een die er echt plezier in heeft. Hij gromt er lustig op los bij alle ongerechtigheden die hij tegenkomt. Echt zachtzinnig is mij tandarts niet. Het is in feite een soort bouwvakker die graag met zijn grote handen werkt en trots is op zijn gereedschappen: boren, beitels, veilen en vulmiddel. Toen ik op de stoel lag zijn er minstens 2 momenten geweest dat ik bijna in z’n vingers gebeten heb, of weggelopen was… vanwege de pijn en de angst.

Volgens mij is er een oerinstinct in de mens, althans zeker bij mij, dat niet stil wil staan bij pijn. Mijn instinct zegt me: wegwezen hier. Mijn angst waarschuwt me. Zoals het instinct van de antilope de antilope helpt om uit de klauwen van de leeuw te blijven.

Er is heel wat voor nodig voor mij om te blijven zitten op de pijnstoel. Maar wat dan:


Moed: Ondanks dat ik van te voren weet dat het uitboren van een gaatje pijnlijk kan zijn, ben ik toch manhaftig de weg gegaan naar de tandartspraktijk. Ik heb mijn beul recht in de ogen gekeken. En mijn moed wint het van mijn angst.

Overtuiging: Ik wéét dat het goed voor me is, dat als ik langer wacht meer pijn mijn deel zal zijn. Ik laat mijn gevoelens leiden door mijn overtuiging. De overtuiging dat het in dit geval goed is om pijn te leiden heb ik in de loop van leven ontwikkeld.

Overgave: Ik gebruik mijn moed niet om te strijden, maar om me over te geven. Ik laat de pijn over me heen komen en verzet me niet. Ik kan me overgeven aan de tandarts om dat ik de overtuiging heb, dat dit het beste is, en de moed om mijn overtuiging te volgen.

En nu de link met mijn nieuwe blog over werklust en levenskunst…

Vaak lopen we instinctmatig weg van pijn, die we in ons leven oplopen, door onze opvoeding, traumatische ervaringen of gewoon door te leven. Want iedereen loopt schade op, het leven is immers niet perfect. Onze angst waarschuwt ons wanneer we in situaties belanden waarin onze open zenuw geraakt kan worden, zodat we die situaties ontvluchten.

Wanneer ik geen aandacht besteedt aan die rotte kies zal dat tot gevolg hebben dat het gat groter wordt en de pijn me steeds meer in beslag zal nemen. Zo is het ook met opgedane levenspijn. Loop ik er van weg, dan blijft het rotten, totdat de pijn en opgedane beschadigingen me zo in beslag nemen, dat ik vastloop. In m’n werk, of relaties, of gezinsleven: steeds weer wordt die zere plek geraakt, die open zenuw.

Tijd om stil te staan, waar zit het knelpunt, wat doet er zeer. Het kan instinctmatig heel verkeerd voelen om zo stil te staan bij die ellende, het liefst zou je weglopen en van je af slaan! Daar heb je dus moed, overtuiging en overgave voor nodig. En het vervelende is dat het soms eerst nog meer pijn gaat doen, voordat het beter wordt. De tandarts boorde mijn gaatje eerst even goed uit: hij maakte het gat groter zodat de vulling beter zou blijven zitten. Dat uitboren was echt verschrikkelijk: de tranen sprongen in mijn ogen!

Nog even over de overtuiging dat het goed is stil te staan bij pijn: mijn dochtertje had die overtuiging nog niet. Ze zag het niet zitting vrijwillig op die akelige stoel te gaan liggen. Zo’n overtuiging moet ook groeien. Ik heb haar geholpen door samen met haar op de tandartsstoel plaats te nemen en een beetje met haar mee te lijden.
Ik was wel een beetje trots op mijn zoon van 7, die ook een gaatje liet vullen: hij ging als een dappere held naar de tandartsstoel en gaf geen kick!

Lessen van dit tandartsbezoek:

• Iedereen loopt beschadiging op in het leven, het is de kunst de zere plekken te ‘facen’ voordat je er mee verder komt.


• Als je luister naar je angst en wegloopt van pijn, wordt schade ongemerkt erger, totdat het je functioneren gaat beïnvloeden.


• Om zere plekken te ‘facen’ heb je moed, overtuiging en overgave nodig.